Maatje
“Guus.”
Een vrijdagmiddag in augustus 2017. Ik maakte na het afrondende sollicitatiegesprek kennis met de redactie, die over een uurtje aan het bier zou gaan. Manon kende ik natuurlijk al en verder was er geloof ik niemand, behalve dus die jongeman met zijn bril met zwart montuur, die zich breed lachend voorstelde.
Door Jos Oude Holtkamp
Guus.
Hij leek me een prettige gast. En al snel bleek dat helemaal te kloppen. Op de een of andere manier was er direct een klik. Wat best opmerkelijk was: hij nog helemaal aan het begin van een journalistieke loopbaan, de opleiding nog maar net afgerond, terwijl ik op het punt stond om op mijn 58ste aan mijn laatste professionele kunstje te beginnen. Niet veel later ontdekten we het grappige detail dat ik op dezelfde dag geboren ben als zijn vader.
Zo werkten we vier jaar samen, altijd gemoedelijk, ondanks de onvermijdelijke deadlinedruk. Guus werd een maatje, ook al zaten we op de redactie ver uit elkaar. Als ik opstond omdat ik toe was aan een sneue nicotineboost, hoefde ik alleen maar even vragend in zijn richting te kijken. Een knikje en we liepen samen naar buiten. En vaak had ik dan twee sjekkies gedraaid.
Minstens zo boeiend als ons werk vond ik de activiteiten daarbuiten. Ik genoot van de toneelvoorstelling van TIZ over De Zeven Hoofdzonden, waarin Guus een mooie rol had. Dat was een bijzondere avond in het Wresinskitheater. En uiteraard konden we helemaal los bij het jaarlijkse feest dat de Sjoelbode heet. Wat een lol, alleen al de voorpret die we elke keer weer hadden bij alle bedenksels, de roddels, het gestook. Dat je weet dat je collega’s met een grote grijns gaat zien rondlopen.
En ondertussen werd Guus een steeds professioneler vakman. Ik vond het een voorrecht samen met hem twee jaargangen OV Magazine te maken. Altijd alles op tijd, boeiende onderwerpen waar ik nog heel wat van heb opgestoken. In goed overleg vonden we bij problemen steeds weer mooie oplossingen. En ik genoot van zijn interviews, waarin hij de lezers met heerlijke sfeertekeningen meesleurde het verhaal in.
Intussen ben ik alweer tweeënhalf jaar weg bij Acquire. Maar het contact met Guus is gebleven, we appen nog regelmatig, zoals recent rond het overlijden van mijn broer. En nu is hij toe aan een volgende stap. We moeten gauw maar weer eens wandelen, ik ben heel benieuwd hoe het hem in de polder vergaat.

Een digitaal handgeschilderd portret van Guus voor zijn 30ste verjaardag.