Tijdelijk paradijs
Tekst en foto: Marieke Dubbelman
Waren we in die ene warme meivakantie maar nooit met onze kano naar dat privé-strandje gevaren. Hadden we maar nooit dat kleine paradijsje ontdekt waar we ons met onze voeten in het kristalheldere water, ver weg van huis waanden.
Op Instagram deden we de groetjes uit Thailand, maar de waarheid was dat onze betonnen Vinex-bunker in Leidsche Rijn maar drie kwartiertjes pedddelen verderop stond. Zo dichtbij en zo ver weg waren we.
Hoog in de lucht brachten vliegtuigen mensen duizenden kilometers ver weg naar een gegarandeerd paradijs en wij waren er per ongeluk op gestuit. Alleen omdat we die dag, verder dan normaal, naar de Tweede Plas waren gevaren. We bevonden ons op een plek, die volgens het bord op het toegangshek ‘de tijdelijke natuur Haarrijn’ heette. Tijdelijk betekent ook: op een dag afscheid nemen.
Als Vinexbewoners, anno 2005, hadden we al heel wat afgebanjerd op braakliggende terreinen. We klommen op zandmachines, lieten ons van zandbergen rollen en wandelden uren over een opgedoekte A2.
Onze kinderen beleefden de grootste avonturen op overwoekerde bouwkavels, die dankzij huizencrisis, langer dan bedacht een zalig soort niemandsland bleven. Het contrast met de totaal aangeharkte Vinexwijk, waar over elke millimeter ruimte is nagedacht, gaf lucht. Het bracht mij terug naar mijn kindertijd in Griekenland, waar ik dagelijks op dit soort veldjes te vinden was.
Maar de crisis ging over en het weelderige niemandsland werd alsnog volgestampt met heipalen. Ter compensatie kwam er een Tiny Forest, dat we het Tinnie Bos noemden; een gekunstelde Madurodamversie van de plekken waar mijn kinderen zo graag speelden.
braakliggend bouwterrein houdt nog steeds moedig stand en dat is de tijdelijke natuur bij Haarrijn. We komen er maandelijks. Vaak met onze hond. Meestal op rubberen laarzen. Soms met een metaaldetector en een stel kinderen. Met mooi weer in de zwembroek.
We genieten altijd. Niemand heeft hier voor ons bepaald waar we moeten lopen. Nergens zijn paadjes, bordjes, hekjes en paaltjes. Het is wat het voor jou is.
Hier bepaal jij je pad tussen de wilgen, de bramenstruiken en in grassige duinen veranderde zandbergen. Hoe langer het duurt hoe mooier er het wordt. Er wonen nu ook bevers.
We zijn, meer dan goed voor ons is, gehecht geraakt aan deze tijdelijke natuur. Afscheid nemen is onvermijdelijk.
Volgens het bord op het toegangsheks zou het feest al in 2018 afgelopen zijn geweest. Maar de stikstofcrisis vertraagde de boel voorvoor de zoveelste keer.
Vorig jaar is het definitieve bestemmingsplan vastgesteld. Er komen dure villa’s aan de waterkant. Het hele terrein wordt volgebouwd. Zelfs de natuurlijke oever, met ons geheime paradijsje, gaat er straks aan. Ik kan alleen maar hopen dat het nog een paar zomers gaat duren.