Het Badhuis

Als mijn opa en oma hun verjaardagen vierden zo in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw zat de huiskamer vol. En niet alleen de huiskamer. Ook de keuken, slaapkamer en vooral ook de hal en het trappenhuis. Zij woonden jarenlang in de Indische buurt in Amsterdam op de eerste verdieping van een tochtige portiekwoning. Familie en vrienden zaten tijdens de feesten zelfs in de hal, op vuilnisbakken bij gebrek aan stoelen. Alle hoeken en gaten waren gevuld met feestende mensen. Schaaltjes met blokjes kaas, worst en Amsterdamse uitjes werden van hand tot hand doorgegeven. Vanuit de keuken bewogen de schaaltjes zich naar de woonkamer, slaapkamer, hal en trappenhuis en dan weer terug. Ik mocht aan het touw trekken als de deurbel ging. Met het touw ging de voordeur open en kwamen gasten en kou naar binnen. Mijn grootouders waren allebei in de winter jarig. Regelmatig bungelde ik aan dat touw boven het trapgat, als een circusartiest tijdens een trapezestunt.

De architect Herman Hertzberger zou dit prachtig vinden, aangezien hij graag ziet dat mensen zelf een invulling geven aan de inrichting van ruimten en objecten. In het boek ‘Herman Hertzberger, een portret’ van Christien Brinkgreve, beschrijft zij hoe hij in zijn ontwerpen probeert ontmoeting te faciliteren. Ook wil hij met zijn werk de creativiteit van mensen stimuleren zodat zij zelf hun omgeving kunnen interpreteren. Hij besteedt in zijn ontwerpen aandacht aan de overgangen van het publieke naar het privé domein: de ‘tussengebieden’.